یکی از من

از متن کتاب

دستانم را گرفت و روی هر کدام بوسه زد. دلم زیرو‌رو شد.
- به من نگو باده. اگه دوست نداری حرفی از احساست بزنی می‌فهممت ... به من نگو قبول ولی آدم که سر خودش نمی تونه کلاه بزاره. هوم؟
کاش می فهمید حال این لحظه‌هایم را. من سال‌ها پیش بی شیله پیله، به سادگی، دوست داشتن را اعتراف کرده بودم و از آن اعتراف یک خرابه بر جا مانده بود. ویرانه‌های آن دوستت دارم آباد نشده نمی‌توانستم دوباره اعتراف کنم ... کاش می‌فهمیدم که چقدر از به زبان آوردن آن جمله‌ی دو کلمه‌ای می‌ترسم.

دانلود